Archief
'DEZE SITE IS VOORTAAN EEN DIGITAAL ARCHIEF, NIET
VOOR MEZELF, MAAR VOOR WIE NIEUWSGIERIG IS!'
Begin zeventiger jaren begon ik mijn professionele theaterleven met het spelen voor kinderen binnen het basisonderwijs. Ook speelde ik solovoorstellingen voor volwassenen. Al gauw richtte ik het Pop en Spel Kollektief op. Vooral kinderen bleken een doelgroep die ons paste als een op maat gemaakte handschoen. We lieten ons publiek niet naar het theater komen, maar zochten het op. Kinderen op hun eigen school, volwassenen in club- en buurthuizen, congrescentra en achterafzaaltjes.
Vanaf 1992 wijdde ik me vooral aan het vertellen en spelen van verhalen uit de betoverende wereld van het sprookje; niet bedoeld als vlucht uit de dagelijkse werkelijkheid, maar juist om die te onderzoeken, te bevragen, te veranderen.
Nog weer later verdiepte ik mij in de grote verhalen der mensheid. Steeds - ook als het ging om regisseren - stond centraal: Hoe gaat een mens door het leven? Wat wil die behouden? Wat veranderen? Welk verhaal past dan?
Foto: Carlo ter Ellen
In 2022 besloot ik te stoppen: het vak beperkt zich immers niet tot schrijven, regisseren en spelen. Je moet allereerst een interessant onderwerp om over te willen spelen vinden en onderzoek doen, dan begint het schrijven, schrappen, vormgeven en repeteren, om vervolgens door heel Nederland en Vlaanderen te reizen, ter plekke op te bouwen en te spelen, om uiteindelijk, vaak doodop, terug te rijden naar huis.
Maar dan moest je wel eerst je productie zien te verkopen. Dus begon ik in een vroeg stadium met de PR, belde met regelmaat potentïele afnemers of ging een keertje bij hen langs. Voor zowel spelen als regisseren gold en geldt bovendien ook dat er - heel banaal - simpelweg sprake is van een markt met vraag en aanbod.
Op die markt ben ik uitgespeeld. Dat is niet treurig maar reëel. Nieuwe theatermakers zijn inmiddels aan bod. Deze site is nu een (groeiend) archief...
