Dodendans - 2022

 
'WE MAKE OP HORRORS TO HELP
US COPE WITH THE REAL ONES'     

Dit citaat uit het non-fictie boek Dance Macabre (1981) van Stephen King prijkt op de eerste pagina van mijn Dodendans, opgenomen in de bundel Noodzaak (2022). In het eerste coronajaar, rond de tijd van het carnaval, werd ik uitgedaagd om het thema 'dodendans' te gebruiken als uitgangspunt voor het schrijven.

In de middeleeuwen werd dit thema vooral populair in de beeldende kunst: Mensen van allerlei rangen en standen leven en dansen volgens het motto Pluk de dag terwijl De Dood zelf, hun aller danspartner, hen wijst op Gedenk te sterven.

Onmiddelijk dacht ik aan drie schilderijen van Pieter Bruegel de Oude: De triomf van de dood, De strijd tussen Carnaval en Vasten, en Dulle Griet.

In mijn literaire dodendans probeer ik in woorden te refereren aan de manier waarop Bruegel de essentie van het Carnaval, de omgekeerde wereld, soms hilarisch, dan weer huiveringwekkend visualiseerde.
Twee, allereerst gescheiden, werelden representeren Memento Mori en Carpe Diem.

In de eerste staat een jonge vrouw, een meisje nog, centraal:
     'Nu heeft de zevenzonenboom zich met een overvolle kroon van rijpgroene, soms paarsrood generfde bladeren getooid en draagt ze op een van haar dij-dikke takken een meisje met een glanzende albasten huid, haar kleine borsten tegen de schors gedrukt, één arm om de dragende tak geslagen, ze ligt er als een jonge panter en slaapt...'

In de tweede wereld:
     'In een overvol carnavalsfeestlokaal, staat - naast een driemansorkestje met overstuurd denderende electronicaklank en inblikgalm - roerloos en onbewogen De Dood. Te lang gemedicaliseerd. Verbannen. Doodgezwegen.         Te lang. In een ijzeren reiskist sleept hij zwepende vuurwinden, bijtende hagelstormen, vuurvast beproefde beproefde rampen en voortwoekerende virusvarianten met zich mee.'

'Een totaal waar beelden, gebeurtenissen steeds meer in elkaar grijpen, op elkaar zijn afgestemd, en daardoor des te heftiger werken - huiveringwekkend...'