Job, een aanklacht - 2018

'Dank voor deze tour de force: jij als een driehoek naar beneden, maar steeds die beweeglijke handen, je levendige ogen...'

In het oudtestamentische boek Job gaat God met een van zijn zonen, de satan, een weddenschap aan met als inzet Job 's trouw aan Hem. Hoe was het toch mogelijk, dacht ik als puber, dat God een rechtvaardig mens door de satan kon laten slaan met zoveel misère en ellende?
Hoog tijd dus om me opnieuw te verdiepen in dit verhaal. Kon ik het onbegrijpelijke van deze geschiedenis leren accepteren? Of zou ik moeten leren het leven te accepteren in zijn onverschillige en onrechtvaardige schoonheid? Desnoods zonder God?



Ik kroop met huid en haar in de rol van Job, zittend achter zijn tafeltje met typemachine en eigen aantekeningen, klaar om zijn te vertellen. Ondertussen was er een zwijgende buitenstaander (Ingrid van Ree in travestie) die hem gadesloeg, af leek te luisteren, probeerde te intimideren.
Job vertelt over de huisgodjes van zijn grootmoeder, over zijn eigen angsten en die van zijn vrouw, over de nieuwe God die hem nu lijkt te slaan, vrienden die hun mening geven. Job echter wil zelf zijn zaak bepleiten in een rechtszaak tegen God. Hij eist dat God zelf verschijnt zodat Job zich kan verdedigen! Wat is het toch fantastisch om het recht te hebben God ter verantwoording te roepen, hem aan te klagen en te beledigen, hem zelfs te ontkennen...

'Ik voelde de snijdende stilte, hoorde de donderende bliksem, werd meegenomen in zijn woede, kracht, ontreddering...'

'Jij verwoordde mijn gevecht met Allah!'

'De woorden die je hebt gekozen om de onbegrijpelijkheid van de schepping te schilderen, zijn van een grote zeggingskracht!'